Σαν σήμερα το 2007, η τέχνη του Ναπολιτάνου «Pizzaiuolo» εγγράφηκε στον Αντιπροσωπευτικό Κατάλογο της Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Ανθρωπότητας της UNESCO.

Η αρχική μορφή της πίτσας είναι η λεγόμενη «Μαργαρίτα», δηλαδή η ζύμη με ντομάτες και τυρί, και «γεννήθηκε» στα τέλη του 1700. Έτσι, η εξέλιξη της πίτσας ακολούθησε έκτοτε την παγκόσμια ιστορία που σημαδεύτηκε από τη μετανάστευση, την οικονομική ανάπτυξη και την τεχνολογική άνθηση.

Η πίτσα είναι φαγητό αποτελούμενο από ψημένη ζύμη, και μείγμα λαχανικών ή και αλλαντικών. Υπάρχουν δύο βασικά είδη πίτσας, η ιταλική και η καναδέζικη. Η ιταλική πίτσα έχει λεπτή ζύμη και συνήθως περιορισμένο αριθμό υλικών ανά πίτσα (πιο συγκεκριμένα εξαρτάται από τη φαντασία του μάγειρα) και είναι ατομική. Η καναδέζικη έχει πιο χοντρή ζύμη και συνήθως έχει πληθώρα υλικών επάνω. Η καναδέζικη υπάρχει κατά κανόνα σε τρία μεγέθη: ατομική, οικογενειακή (ή μεσαία) και γίγας.


Η σύγχρονη εκδοχή της πίτσας έχει ιταλική προέλευση από τον 16ο αιώνα στη Νάπολη (Ναπολιτάνικη πίτσα ή Πίτσα Μαργαρίτα). Σήμερα, μαζί με τα μακαρόνια (ζυμαρικά/pasta), θεωρείται το κατ'εξοχήν χαρακτηριστικό ιταλικό φαγητό. Η κυβέρνηση της χώρας προστατεύει με νόμο την παραδοσιακή ιταλική πίτσα. Βέβαια, σύγχρονες μελέτες αναφέρουν πως η πίτσα μάλλον οφείλει το σχήμα της στους Πέρσες, οι οποίοι κατά τις εκστρατείες τους έψηναν ψωμί στις στρογγυλές ασπίδες τους. Η σύλληψη όμως της ιδέας της πίτσας (στρογγυλή βάση από ζύμη ψωμιού και επάνω στρώση από τυρί, ελαιόλαδο, λαχανικά και μυρωδικά) πιθανώς έχει ρίζες στην Αρχαία Ελλάδα, όπου το φαγητό αυτό ονομάζονταν πλακούντας και στα Βυζαντινά χρόνια πίττα.


Σήμερα, υπολογίζεται ότι πέντε δισεκατομμύρια πίτσες (350 φέτες ανά δευτερόλεπτο μόνο στις ΗΠΑ) καταναλώνονται διεθνώς κάθε χρόνο.